Vandaag is Wereld Stotterdag, een dag om stil te staan bij mensen niet vloeiende kunnen spreken.

Ik liep met het idee rond om hier bij stil te staan omdat ik meteen zo’n slordige 30 jaar terug ging in de tijd, bij het woord stotteren.

Tijdens mijn basisschooltijd zat er namelijk een jongen in mijn klas die stotterde.

Hij heeft enorm veel indruk op mij gemaakt als kind.

Richard zat voor me in de klas en wanneer hij stotterde bewoog hij zijn hoofd naar achteren.

Voor mij zag het eruit alsof hij, wanneer hij moest spreken, alles op alles moest zetten om de woorden uit zijn mond te kunnen laten komen.

Als kind was ik ervan overtuigd dat Richard pijn had wanneer hij moest spreken. Ik vond het naar om te zien en ontzettend zielig voor hem.

Ik begreep ook echt niet waarom de leerkrachten hem niet met rust lieten en hem vroegen te antwoorden of vroegen hem iets te vertellen in de klas. Ik had geen benul van stotteren, wat dat betekent, wat het met je doet en hoe je ermee om moest gaan.

Dat werd ook niet uitgelegd, werd ook niet verteld in de klas.

Bij het woord stotteren denk ik automatisch aan Richard, de vriendelijke, rustige, stotterende jongen die voor me zat in de klas.

Inmiddels wetend dat het stotteren een invloed op zijn leven moet hebben gehad en met een schuldgevoel omdat ik er destijds, niet met hem over gesproken heb en hem ook niet heb geholpen tijdens de basisschoolperiode.

Ik heb Richard dan ook benaderd via Facebook en hem gevraagd of hij mij zou willen helpen bij het schrijven van een stuk voor deze speciale dag.

En gelukkig heeft hij “ja” gezegd.

Jullie kunnen hier het verhaal van Richard lezen, op die manier hoop ik en hoopt Richard op meer begrip voor mensen die stotteren.

Bovendien hoopt Richard dat het delen van zijn verhaal andere mensen kan helpen en ondersteunen.

Alvast bedankt voor de tijd die je neemt om zijn verhaal te lezen.

Richard hoe vond je het om te horen dat ik een schuldgevoel heb richting jou omdat ik je vroeger nooit heb geholpen of met je gesproken heb over je stotteren?

De tijd dat wij samen op school zaten (als klas, vriendjes en vriendinnetjes) heb ik nooit als vervelend ervaren.

Iedereen accepteerde mij en wist dat ik dit had.

Niemand vond me er ‘raar’ onder.

Ik ben er ook nooit veel mee gepest.

Naar mijn mening was er destijds onvoldoende en/of geen informatie wat stotteren precies in hield.

Gelukkig dat ik daar als kind ook helemaal niet mee bezig was. Ik had last dat ik niet vloeiend kon praten, het liefst stond ik niet op de voorgrond, ik zag het niet zitten om voor een klas of groep te praten maar ik zat er verder niet mee.

Bovendien willen de meeste jonge kinderen er zelf ook niet open over praten.  

Het geeft vaak een gevoel van schaamte, een zwakte.

Daar praat je als kind niet graag over.

Mensen vinden het een moeilijk onderwerp.

De periode als kind op de basisschool heb ik ook nooit als vervelend ervaren.

Achteraf gezien begrijp ik de situatie ook dat leerkrachten me juist wel wilde laten praten!

Op deze manier overwon ik toch een stukje op mezelf.

Destijds dacht ik daar toch anders over J

Er is wel een verschil tussen de tijd op de basisschool en de middelbare school.

Op de middelbare school, toen ik eenmaal in de puberteit kwam ervaarde ik het stotteren wel anders.

Juist op deze leeftijd ga je aan jezelf twijfelen en komen je zwakheden bij je naar boven.

Ondertussen ben ik vele jaren verder en heb ik veel ‘ervaring’ betreft stotteren opgedaan.

Ook weet ik ondertussen dat het grootste gedeelte van de mensen niet weet hoe hier mee om te gaan.

Wanneer iemand een stotteraar ontmoet is er aan de buitenkant niets aan hem te zien.

Tot het moment dat hij niet uit zijn woorden komt…

Ik ben in mijn leven nog maar weinig mensen tegen gekomen die er open over willen/durven/kunnen praten.

Stotter jij je hele leven al of is het stotteren als gevolg van een bepaalde gebeurtenis in je leven ontstaan?

Vanaf het moment dat ik als kind begon te praten stotterde ik al.

Vooral bij nieuwe/onzekere situaties had ik last.

Ik kan me herinneren dat er ook periodes waren dat ik nooit last had.

Het ging op en af, gelukkig!

Stotteren kan erfelijk zijn, mijn moeder heeft het ook gehad. Eenmaal op volwassen leeftijd is ze er volledig vanaf gekomen.

Ook kan het aangeleerd gedrag zijn, wanneer je iets maar vaak genoeg hoort of ervaart neem je het over.

Daarbij komt een psychologisch stuk.

Je weet wat er komen gaat bij bepaalde situaties.

Dit stuk is het moeilijkst om overheen te komen!

Stotteren is in basis niets meer dan het ongecontroleerd bewegen van je middenrif tijdens het praten.

Een ieder die vloeiend praat, ademt in en begint tijdens het uitademen met zijn zin.

Bij een stotteraar gaat dit dus volledig mis.

Hij begint te praten op een moment dat er geen lucht in zijn longen is en het middenrif op spanning staat.

Vaak wordt er getwijfeld aan welke woorden er gebruikt moeten worden.

Vanaf dit moment begint dus het stotteren.

Kun je voor mij en voor andere uitleggen of stotteren lichamelijk pijn doet, aangezien dit mijn gedachte was vroeger?

Stotteren doet niet pijn, gelukkig.

Het maakt wel moe.

Stotteren is topsport!

Probeer maar eens te praten wanneer je geen lucht in je longen hebt. Dit brengt veel spierspanning met zich mee.

Dit merk je in je hele lichaam.

Vroeger maakte praten me dus ook erg moe!

Kun je iets vertellen over de invloed die het stotteren heeft gehad tijdens je basisschoolperiode en in je latere leven?

In mijn jonge leven als kind heb ik hier weinig last van gehad. Op latere leeftijd heeft stotteren mijn leven wel lange tijd beïnvloed.

Toen ik jong was heb ik veel gebruik gemaakt van logopedie lessen. Helaas niet met het gewenste resultaat.

Is er een oplossing voor stotteren, kun je ervan af komen en hoe doe je dat dan?

Op 28 jarige leeftijd was ik dit alles beu.

Ik had al vaker gehoord van een therapie die gegeven werd in Amsterdam.

Dit zou één van de methodes zijn om stotteren te overwinnen. Hier ben ik naar een informatie dag geweest.

Daarna was ik overtuigd. Dit wilde ik gaan doen!

Eerst ben ik begonnen met een wekelijkse sessie.

Een keer per week op maandagavond naar Amsterdam.

Samen met een groep van een 10-tal mede stotteraars les krijgen van een ‘oud’ stotteraar.

Dit zou mij ook gaan lukken!

Dit heb ik zo’n 6 maanden volgehouden.

Met goed resultaat!

Het vervolg was een intensieve 10 daagse cursus, ook in groepsverband.

Dit heeft mijn leven gigantisch veranderd.

Had ik dit maar eerder geweten!

In groepsverband uitdagingen aan gaan die ik nooit eerder had gedurfd, er ging een wereld open!

Na al deze jaren ben ik nog steeds geen vloeiende prater, maar het geeft me geen belemmering meer.

Ik praat met wie en wanneer ik wil.

Er zijn vele mensen die niet weten/merken dat ik nog wel eens last heb van stotteren.

Ik ben dus blij met dit alles wat ik heb bereikt!

Zou jij baat hebben gehad bij een coach die je niet van het stotteren af kan helpen, maar je wel zou kunnen hebben ondersteunen bij een stukje acceptatie problematiek en zelfvertrouwen?

Een van de problemen bij stotteren is de onzekerheid die erbij komt kijken.

Dit ontwikkel je in de loop der jaren.

Je herkent de momenten dat het mis gaat en dan gaat het dus ook mis.

Hier zou je echt een expert voor nodig hebben.

Stotteren is zowel psychisch als lichamelijk.

Een van de regels die geleerd worden bij de therapie die ik gevolgd heb is dat er géén twijfel mag zijn om te stotteren. Dan pas begin je met praten.

Ik heb zelf niet het gevoel dat de psychische kant van stotteren voldoende ondersteund word in Nederland.

Het is allemaal nog vrij onbekend.

Dit zou dus veel beter kunnen en een coach zou daar wellicht een bijdrage aan kunnen leveren!

Je ben inmiddels zelf vader van twee kinderen, hebben je kinderen problemen met vloeiend spreken?

Toen mijn kinderen destijds hebben leren praten was ik bang dat ze ook gingen stotteren. Gelukkig is dit voor beide kinderen niet het geval! Ik denk dat mijn kinderen nooit hebben gehoord dat ik stotter.

Bij hun heb ik bijvoorbeeld dus nooit een twijfel . Vloeiend praten met mijn kinderen lukt dus altijd!

Wat zou jij mensen adviseren die te maken krijgen met iemand die stottert, wat zijn de do’s en dont’s?

Ik denk dat dit per persoon afhankelijk is. Zelf zou ik recht toe recht aan de vraag stellen wat de persoon het prettigst vind. Vaak geeft dit al een stukje begrip en is de druk minder zodat een gesprek beter verloopt!

Rest mij je ontzettend te bedanken voor je openheid en het delen van je verhaal, super dat je hieraan mee hebt willen helpen!